Fotel kierowcy [SPN] (całość)

riel

Pisane na fikaton multifandomowy. Wiecie, jeden dzień na napisanie tektu i takie tam. Niemniej chyba lubię tę miniaturkę.
Spojlery do finału trzeciego sezonu.

*

Sam Winchester jechał.

Droga przed nim witała go tym specjalnym rodzajem pustki, który zarówno ekscytuje, jak i napawa niepokojem. Nie widział nic poza nią – gdzie podziały się czasy, kiedy wygodnie rozsiadłszy się na siedzeniu pasażera wpatrywał się w krajobraz za szybą i wyławiał z niego pojedyncze elementy... Teraz byli tylko on i niekończący się asfalt przed nim, a to, co po bokach, zdawało się być różnokolorowymi wstążkami rozpostartymi na różnych wysokościach. Szybko przekonał się, że z siedzenia kierowcy wszystko wygląda inaczej.

(Cisza brzmiała dla niego jak warkot silnika. Nie odczuwał potrzeby – albo nie odważył się – jej zakłócać, chociaż w schowku z pewnością znalazłby całą masę starych kaset. Była między nimi jakaś wrogość, między nim a tym samochodem, jakby Sam obwiniał go o to wszystko, siedział więc wyprostowany, z zaciśniętymi ustami i wzrokiem wbitym przed siebie. Żadnej muzyki, żadnych rozmów, żadnych współpasażerów.)

Kiedyś sądził, że prowadzenie tego samochodu to coś w rodzaju przywileju, i z lekką zazdrością patrzył na brata, który tak naturalnie (jemu, Samowi Winchesterowi, prowadzenie nigdy nie wychodziło wybitnie dobrze) manewrował pomiędzy kierownicą a drążkiem zmiany biegów. Myślał, że na tym drugim fotelu będzie czuł się w pewien sposób wyjątkowo, ale nie, wcale tak nie było, on tylko czuł się bardzo dobitnie nie na miejscu. Chociaż to nie miało znaczenia, tak jak cała reszta.

Sam Winchester uciekał.