"Granice"

Gryfica

Wiersz został napisany na konkurs z polskiego. Tematem jest "Pomiędzy prawdą, a fałszem". Siostra mi wmawia, że to, co napisałam nie ma z tematem nic wspólnego, ale ja wiem swoje!

Jasne wspomnienia podniosłe myśli
Zgaszą swym kłamstwem kolejni sadyści
Nasz świat już więcej kłamstw nie pomieści
A marzenia w otchłani zgasną

Staniesz sam szukając godności
Na skraju bólu granicy wolności
Obejrzysz się szukając pomocy
Lecz nikt ci nie da potrzebnej mocy

Zakrywam oczy przed zgubnym światem
Ukrywam zmysły przed własnym strachem
Gdy spojrzę bojaźń przyspieszy mi tętno
Bo wokół mnie będzie tylko ciemność

Zostawię ślad nim powieść spłonie
Nim ciepła krew splami me dłonie
Nim łzy z popiołem zmieszane w łonie
Rozpoczną nową historię urojeń

Prawda wyzwoli z wrót cichych śmierci
Lecz zamknie rygiel bezstronnej pamięci
Kłamstwo otworzy horyzont natchnienia
I zamknie już w okowach pragnienia

Zostańmy na środku

Oprah Carwyn

Siostra idiotka, nie słuchać. Kopnąc w dupę i zakazac wypowiadania się w temacie poezji.

Jako wiersz konkursowy - bardzo dobry. Wyjatkowo szkolny i wyjątkowo poprawny, jeśli wiesz, co mam na myśli.

Może inaczej.

Ja lubię romantyzm. Lubię tych wszystkich Mickiewiczów i Słowackich piszacych te swoje Świtezianki, taka moja mała słabość. I jeśli ktoś w XXI wieku zechce pisac coś w tym stylu, to będę mu kibicować, ale też gryźć i wymagać jak najwięcej. Bo wiersz stylizowany na tę epokę (a takie, w moim odczuciu, sa Twoje wiersze) muszą mieć to takie coś, co zmieni kłębek frazesów jakim - nie oszukujmy się - romantyzm byłby bez kilku celnych wersów czy dobrych rymów albo innych tych takich przypraw.

I tutaj powiem ci, że jest bardzo mieckiewiczowsko, bo sa frazeski, jest kilka celnych spostrzeżeń, ale ogólnie jest średnio na jeża.

Końcówka ratuje całość, i przed końcówką czoła chylę. I masz ćwiczyć, dużo ćwiczyć, jeśli chcesz dalej tym stylem pisać!