Śmierć inaczej...

Gryfica

Nie ma to jak błyskotliwy tytuł, aby przyciągnąć potencjalnego czytelnika ^^.
Wiersz napisałam razem z siostrą (dokładniej - zwrotka jest raz jej, raz moja) i wydaje mi się, że nawet ładny.

Do każdego przyjdzie, nikogo nie ominie
Niepoprawna, jak świat, nieodgadniona do końca
Niezmienna, jak wiatr pędzący do słońca
Każdego znajdzie, każdego schwyta
Nie dając szans na ucieczkę

Ptakiem stworzona swym wzrokiem szuka
Znajduje, zabija bez bólu, w jednej chwili
Dzika, jak orzeł niesiony na skrzydłach
Czarnych skrzydłach splamionych krwią
A Ty nie masz szans na ucieczkę

Niczym nieustraszona łowczyni
Dzierżąca kuszę w silnej ręce
Nie znająca słowa „łaska”
Mogąca Cię zabić nim choćby mrugniesz
Nie dająca szans na ucieczkę

Stworzona podmuchem letniego wiatru
Żyjąca w jesiennym tornadzie
Znająca delikatność czułego dotyku
Poznała także szaloną walkę
Nie dającą szans na ucieczkę

Jednak dla wielu śmierć jest łaskawa
Zapala iskierkę nadziei
Której ciepło, po zamknięciu w dłoni
Nieubłaganie rozlewa się po całym ciele
Nie dając żadnych szans na ucieczkę

Śmierci honorowej doczeka niewielu
Gdy w imię swoich przekonać
Polegną na zalanym krwią polu chwały
Pozbawieni życia przez kogoś
Kto nie dał im szans na ucieczkę

Ci, co honoru nigdy nie poznali
Nie odnajdą go w świetle przejścia
Tocząc tę walkę jest on im obcy
Lecz nie wiedzą, że honor został im dany
Gdy szans nie dano ucieczce

Wielu z nas nie zrozumie
Błogiego uśmiechu człowieka w trumnie
Płacz, rozpacz i żal duszę ogarnie
A on już zapomniał, jak my zapomnimy
Gdy ten spokój nie pozwoli uciekać

Nie wiesz, kto przyjdzie pomóc Ci w życiu
Nie uwierzysz, gdy już Cię dotknie
Walcząc, przegrasz, nim choćby szarpniesz
Słowo zapadnie się głęboko w serce
Nie dając Ci szans na ucieczkę

Widzisz przed sobą kroczącą niewiastę
Lecz niestety ona sztylety ma w rękach
Staruszek w szatach uśmiecha się ciepło
Lekko zaprasza do siebie
Ty sam już nie chcesz uciekać

Gdy zagłębisz się w nicość bytności
Nie zapragniesz powstania do życia
Znajdziesz spokój i miłość prawdziwie największe
Lecz powrót Cię nie ominie
I znowu wyruszysz w powrotną ucieczkę

Dopiero, gdy witasz się z wieczną ciemnością
Rozumiesz, że do tego zawsze dążyłeś
Lecz nie pozwolą zapamiętać nim wyrzucą Cię z raju
Zapomnisz, co tak bardzo chciałeś pamiętać
A bez pamięci nie możesz uciekać

Zaraz się budzisz z krzykiem niemowlęcia
Lecz dusza coraz starsza w tym ciele
Rozumiesz już więcej, pojmujesz nowości
Powrócisz, by dowiedzieć się więcej
Nie wiedząc, czy idziesz, czy uciekasz

Zapadasz się głębiej malując uczucia
Zostawiając za sobą marzenia
Paląc wciąż mosty, zmieniając świat bycia
I chcąc coraz bardziej do miejsca
W którym nie będziesz już musiał uciekać

Lecz, gdy Twa podróż dobiegnie końca
Nie zamkniesz oczu już nigdy
Staniesz się wszystkim i niczym
Wiedząc, że jesteś kimś więcej
I już nigdy nie zaznasz ucieczki

Goni Cię ciągle Twój własny strach
Już nie wiesz, uciekać czy zostać masz
Zakończysz swój żywot wyłącznie wtedy
Gdy nie utoniesz we łzach
Bo to ludzie są źli, a nie świat

Len

Nie jestem ekspertem od poezji. Już ci to mówiłam. Ale popatrzmy...
Pierwsza zwrotka dobra, nawet bardzo dobra. Podobała mi się. Druga też. Ale chyba przedobrzyłaś. Długaśne to to i momentami się kupy nie trzyma moim zdaniem.

Gryfica

"Ptakiem stworzona swym wzrokiem szuka"

Viga

O. I mamy przykład tego, czy się patrzy na przecinki. Bo wnioskuję, że Len by wiedziała, o co chodzi, gdyby takowy był. Ludzie się w wierszach doszukują odpowiedniej pisowni, nawet podświadomie. Tam, gdzie jej nie ma być ^^. Paranoja xD