Braterstwo krwi

Ivanka

Tak sobie to nazwę... Publikuję to opowiadanie jeszcze chyba na dwóch innych forach... Takie inne spojrzenie na świat Very Happy

Rozdział I
Cztery duchy

Czym jest pustka?
Gdyby spytać o to cztery duchy żywiołów z pewnością odparłyby, że pustka jest wszędzie dokoła. Nie ma nic, a nic to pustka.
Któż ich o to spytał? Same nie wpadły na pomysł stworzenia świata. Ktoś im tę myśl podsunął, ktoś podpowiedział, ale zarzekały się, ze to ich własne dzieło.
Kiedyś, gdy jeszcze były niedojrzałe, krnąbrne i nieposłuszne, spierały się, które z nich posiada największą moc. Później, gdy ich stwórca, jedyny i największy pan zginął, zrozumiały, że zostały same i muszą żyć w zgodzie.
Nazywały go swoim ojcem, bądź Najważniejszym. Były jego tworami, a więc musiały być posłuszne. Zrozpaczone obserwowały, jak jego oczy powoli gasną, a ciało rozpływa się w nicości. Pewnego dnia zniknął, niepostrzeżenie wtopił się w pustkę.
- Jest bardzo źle. W naszym świecie pojawił się czas. Trzeba coś z nim zrobić – to właśnie najmądrzejszy z czterech odgadł przyczynę śmierci ojca. Najważniejszy nazywał go imieniem Astah. Astah był wysoki i niezwykle poważny. Jego skóra miała szarawy odcień, dłonie były szorstkie i suche, oczy zielone. Miał w sobie jednak ciepło i miłość, ale była to zaledwie namiastka, bo prawdziwego ciepła i miłości jeszcze nie było.
- Podarujmy komuś czas. Niech czyni z nim co chce – pełna ciepła i niezwykle uczuciowa Aknilewe o pięknej, złoto-brązowej cerze, żółtych oczach i płomienno rudych włosach, była dokładnym przeciwieństwem brata. Zawsze miała szczególne miejsce w sercu ojca. Wzrostem dorównywała Astahowi, wśród rodzeństwa uchodziła za piękną, lecz niebezpieczną. Nie czyniła jednak zła.
- Niech się dzieje co ma się dziać. Aczkolwiek...przecież czas nie przeminie... – niezwykle łagodny i spokojny Alarin zawsze zdawał się na laskę innych. Trochę odstawał od reszty, ale nie lubił samotności. Niezbyt wysoki, jasnowłosy, o gładkiej skórze i niezwykle miękkich przeklenstwo uchodził za słabeusza. Miał w sobie jednak siłę, którą to dorównywał reszcie.
- Skąd się wziął czas? Jak się go pozbyć? Co z nim zrobić? – zawsze skłonna do pytań, na które nikt nie znał odpowiedzi Aina uchodziła za głupiutką i nierozumną. Najważniejszy zawsze traktował ją wyrozumiale, albowiem mała miałą głowę pełną marzeń. Jasnowłosa jak Alarin, niebieskooka, wiecznie roześmiana.
Wtem rozległ się głos, głos niezwykle miły i przyjemny dla ucha.
- Świat... Stworzenie...
Do końca przekonane były, ze wypowiedziało to któreś z nich. Nigdy nie wierzyły w istnienie zła, a raczej piątego ducha. Czy Najważniejszy mógł stworzyć jeszcze jedno dziecię, nie mówiąc im nic o tym? Nie, niemożliwe.
Ze świadomością swych możliwości postanowiły utworzyć nowość i zniszczyć pustkę. Lecz nie całkowicie – postanowiły.
Każde z nich zajęło się czym innym. Tworzyły i tworzyły, bez wytchnienia, bez odpoczynku. Potem zebrały się wspólnie i oceniły rezultat pracy.
- Cóż to jest? – spytał Alarin wskazując ogromną jaskrawą kulę podobną do oczy Aknilewe. – Cóż stworzyłaś, siostro?
- Ono ogrzeje wszystko, co znajdzie się w pobliżu. – odparła z dumą. – Da życie temu, co będzie żyło. Im też podarujemy czas.
- A stąpać będą po ziemi – dodał Astah. – Ale... cóż to? Cóż to unosi się nad nami? Aino! Aino, przybądź do nas!
Radosna jak zawsze Aina stanęła u boku rodzeństwa, nie zważając na ich zagniewane miny.
- Cóż to powstało z twej ręki? Cóż ty stworzyłaś? Co to za życie?
Aina podniosła radośnie głowę.
- To jedynie bezrozumne istoty... Nie myślą, nie zrobią nikomu krzywdy...
- Cóż to? – wykrzyknął zgorszony Astah. – One mają coś, co pozwala im się unosić! Jak to się dzieje?
- Powiedziałeś, ze musimy zniszczyć pustkę, więc wypełniłam ją powietrzem.
- Zniszcz te stworzenia – odparła Aknilewe. – One nie oprą się temu, co ja stworzyłam. Nie osłonią się przed ogniem. Podobnie te rośliny, które powołałeś do życia, bracie.
- Lecz moje dzieło pokona twój ogień – szepnął Alarin.
W milczeniu podziwiali swoje wytwory. Pomimo przedziwnych stworzeń, które Aina nazywała ptakami, cała kraina wydawała się pusta. Rodzeństwo poddało się namowom siostry i zapełniło świat innymi, bezrozumnymi stworami.
- Aknilewe, to nie jest dobry pomysł – Astah spoglądał nieufnie na ogromne, zionące ogniem zwierzę, które kołysało się na tylnych łapach. Aknilewe z żalem jednym ruchem ręki unicestwiła je, w myślach zapisując sobie, żeby pamięć o nim tkwiła w umysłach innych.
- Stwórzmy jednak coś, co będzie panować nad nimi – Alarin wpatrywał się w błękitną toń wody.
- Człowiek – szepnęła Aina i nagle świat zatrzymał się w miejscu. Jakby wszystko po kolei, wszystkie drzewa i kwiaty Astaha, słonce Aknilewe, ptaki Ainy i woda Alarina powtarzały „człowiek...człowiek...”. wszystko co powstało naprężyło się w oczekiwaniu na powstanie rozumnej istoty.
- Niech powstanie z ziemi - szepnął Astah.
- Nie! Będzie zbyt kruchy – odparła Aina.
- A więc niech ma postać stałą. – zgodził się Astah.
- Musi mieć w sobie odrobinę wody – podsunął Alarin.
- A ogień? – oczy Aknilewe zabłysły.
- Zbyt niebezpieczny.
- A wiec niech ma serce gorące i niech posiada zdolność kochania.
- I coś, co pozwoli mu znajdować się tam gdzie chce, lecz we własnych myślach. Wyobraźnia – odparła z uwielbieniem Aina.
- Niech ma zdolność myślenia – Astah uśmiechnął się do siostry.
- Silna wola i chęć przetrwania – dodał Alarin.
- Uczucia... Gniew, złość, nienawiść – Aknilewe na moment umilkła pod wpływem zaciętych min rodzeństwa. – Ale także szczęście, radość i spokój...
- Wolność! – Aina podskoczyła w górę. – Musi być wolny, bo wolność jest najpiękniejsza.
- Zostawmy go tutaj, niech się nauczy życia. – powiedział na koniec Astah, lecz Aknilewe powstrzymała go.
- Poczekaj! Podaruj mu czas, określony czas na ziemi. I stwórz mu podobnego, lecz innego, by mógł się rozmnożyć. I imię...
- Niech się nazywa podobnie do nas – poprosiła Aina.
- Adam – odparł Astah. – Adamie, od dzisiaj żyjesz...

__

I jakie odczucia? Wink

szlachcianka

Powołanie człowieka do życia... zresztą nie tylko człowieka... . Tak, to mi się podoba. W opowiadaniu nawiązujesz do opisu biblijnego, ale jednocześnie jest ono zupełnie inne... . Ciekawe, jak rozwinie się akcja.
PS: na początku wystraszyłam się, że to kolejne tasiemcowe fantasy. Zaskoczyłaś mnie. Pozyztywnie Smile

Bastet

Ogólnie mi sie podoba, ale jakoś... No...
Przyzwycziłam się do fantasy.

Ostrzegam, że wypowiedzi, które nic nie wnoszą do dyskusji i są bardzo krótkie będę kasować - riel

Ivanka

Rozdział II
Adam i Ewa

- On jest samotny.
Aknilewe patrzyła smutnym wzrokiem na Adama, który siedział na trawie i rozglądał się dokoła. Na jego twarzy malowała się mieszanka uczuć, z którymi nie mógł sobie poradzić. Nie umiał jeszcze nad nimi panować. W jednej chwili przeważały nad nim cechy podarowane przez Aknilewe – stawał się wściekły i żądny zniszczenia, następnie jego dusza uspokajała się i wtedy bardzo przypominał Alarina. Siadał nad brzegiem rzeki i wpatrywał się w wodę z lekkim uśmiechem na twarzy.
- Ogień w jego duszy, który mu podarowałam nie znajduje ujścia. Podaruj mu towarzysza, inaczej Adam spłonie i zamieni się w proch. – Aknilewe zwróciła się do najmądrzejszego brata.
- Zapełnijmy ziemię ludźmi – podsunął Alarin. – Podobnymi nam. Niech będą tam i kobiety i mężczyźni, aby mogli się rozmnażać i zaludnić tę krainę.
- Każdemu nadam imię! – Aina okręciła się wokoło z radości. – Najważniejszy byłby z nas dumny.
- Tak... – potwierdził w zamyśleniu Astah.
Rozeszli się w swoje strony. Aina poszybowała w przestworza, by doglądać swe ukochane ptaki. Alarin wtopił się w morskie fale i popłynął z prądem, daleko, w morską toń. Astah już miał zamiar sprawdzić, czy na zaśnieżonych szczytach gór mogą wyrosnąć jakieś kwiaty, kiedy dostrzegł, że Aknilewe nie ruszyła się ze swego miejsca i ciągle wpatruje się w jedynego człowieka.
- Aknilewe... – drgnęła i spojrzała na brata. – Co cię trapi?
- Zazdrość – szepnęła z bólem w sercu. – Znajdzie sobie kogoś, kogo pokocha z tych, które stworzymy... A my...? Pozostaniemy samotni?
- Siostro, nie zaprzątaj sobie tym głowy – rozgniewał się Astah. – Nie naszą wolą o tym decydować. My musimy jedynie czuwać nad wszystkim co żyje i co dojrzewa. Poza tym... Każde z nas powołało coś do życia, jedynie ty nadal nic nie robisz. Zadowoliłaś się tą wielką ognistą kulą.
- Stworzyłam miłość, a ona przewyższa wszystko co istnieje.
- Nie masz racji. Jak coś, co nie ma stałej postaci, może górować nad naszym światem?
Pomimo upomnień Astaha, płomień w duszy Aknilewe wzmagał się i dojrzewał z każdym upływającym dniem. Mianem tym nazywano system zgodny z wędrówką słońca i przeciwstawnego mu księżyca, stworzonego przez Astaha, aby gdy ziemie okrywa ciemność, niebo nie było równie puste i samotne.
Praca nad ludźmi dobiegła końca. Kobiet było tyle samo ile powstało mężczyzn, aby żadne z ludzkich istot nie czuło się pokrzywdzone. Rodzeństwo z zaciekawieniem obserwowało pierwsze spotkanie żywych istot. Poznawali się powoli. Najpierw nieufnie do siebie podchodzili, potem oglądali się ze wszystkich stron. Porównywali się nawzajem. W końcu chcieli dotknąć drugiej osoby. Adam, szczęśliwy jak nigdy, badał uważnie twarz pierwszej kobiety, jaką widział w swoim życiu.
- Jak ona się zwie? – spytał któregoś dnia Alarin. – Adam wyraźnie darzy uczuciem te istotę.
- Nazwałam ją Ewa – odparła radośnie Aina.
Spojrzeli po sobie z niepewnością.
- Ewa? – odważyła się spytać Aknilewe. – To imię jest tak różne od naszych.
- Może to i dobrze – zadumał się Astah. – Każde z nich powinno być inne, inaczej rozgorzeje w nich nienawiść. Złe to uczucie w nich tchnęłaś, siostro.
- Musimy ich nauczyć panowania nad emocjami – odparł rozsądnie Alarin.
- Niech sami do tego dojdą – rozgniewała się Aknilewe. – Nie możemy wszystkiego robić za nich!
Martwili się o nią. Nigdy nie była tak jak oni ucieleśnieniem dobra. Stała na pograniczu, przeskakując z jednej strony na drugą. Miała burzliwą naturę – a może sama była naturą? Zawsze znała granicę – a raczej znała ją, gdy istniał Najważniejszy. A teraz? Była jak te dzikie zwierzęta, stworzone przez Astaha, niebezpieczne, lecz piękne.
- Czy wolno nam dopuścić do ich zbliżenia? – spytała Aina, obserwując z zaciekawieniem Adama i Ewę.
- Chodź, Aino, zostawmy ich samych – odparł szybko Astah, zabierając Ainę z dala od mieszkań ludzi.