Gwałt (całość)

verte

dobrze... nie wiem, czy to tu pasuje, jak nie, proszę adminkę o podpowiedź, gdzie by to tu wsadzić.
i zgodnie z regulaminem, ostrzegam, że nie jest to przyjemne w treści.
napisane jakiś rok temu. przez verte.
zgodnie z prośbą adminki zaznaczam (wyraźniej), że jest to tekst zawierający sceny drastyczne, nieprzyjemne, aczkolwiek życiowe. młodsza młodzieży i osoby o słabych nerwach, proszone są o nieczytanie tego tekstu (;

'Gwałt"

Ola błąkała się alejkami parku. Księżyc patrzył na nią zawieszony wśród miliona gwiazd. Miał taką zatroskaną minę.
Dziewczyna nie miała już sił wycierać łez, które błyszczały się z daleka. Ciemne włosy tańczyły z wiatrem. Nie chciała myśleć o tym, co się dziś stało.
Nie było dnia, by wokoło panowała cisza. W domu było piekło. Tak bardzo chciała się z niego wyrwać. Próbowała na różne sposoby. Ile to już razy zamykała się we własnym świecie, świecie marzeń. Chciała w ten sposób uciec od otaczających ją problemów. Choć klucz do swojej klatki chowała zawsze głęboko i dokładnie, to zawsze ktoś wyłamywał drzwi i na siłę ją stamtąd wyciągał. A tam było jej tak dobrze. Wśród marzeń o kochającej się rodzinie, czuła się taka szczęśliwa...
Próbowała stawić czoło szarej rzeczywistości inaczej. Kiedy zamieniała ból psychiczny na fizyczny, zapominała o wszystkim. Nie myślała o ojcu pijaku, który właśnie kłócić się o kolejną błahostkę ze swoją kompanką od kieliszka – swoją żoną. Obojętnym wzrokiem patrzyła na kapiącą krew z małych, ale głębokich zacięć zrobionych zardzewiałą żyletką, znalezioną dawno temu w łazience. Śmiała się tylko po cichu, a do oczu napływały słone łzy rozpaczy. Gdyby ktoś wtedy wszedł do pokoju Oli, zobaczyłby piętnastoletnią, śliczną dziewczynę pochyloną nad krwawiącą ręką. Wtedy, nie było jeszcze za późno, wszystko dałoby się jeszcze naprawić, gdyby tylko ktoś wszedł i wysłuchał jej. Niestety, nie dało się słyszeć żadnych kroków...
Teraz Ola szła sama po ciemnym parku. Po ostatniej kłótni po prostu wybiegła z mieszkania trzaskając za sobą drzwiami. Bezsilna i zmęczona usiadła na zniszczonej ławce. Podkuliła nogi i otoczyła je rękoma. Oparła głowę o kolana, zamknęła oczy, starając się o niczym nie myśleć...

***

Robert wracał do domu razem z dwójką swoich przyjaciół. Byli na zwykłej imprezie, jakie często organizują młodzi. Papierosy, alkohol, narkotyki – bawili się wyśmienicie, choć i teraz nie narzekali na nudę. Śmiali się, wywracając co chwilę jakiś śmietnik, czy ławkę. Uważali się za lepszych, bo nie przejmowali się prawem. Co się może stać, jeśli połamią kilka drzewek, czy też tabliczek z zakazami. Zakazy, zakazy... Nie znosili ich. Mówili, że ich one nie obowiązują. Ich rodzice mieli pieniądze, znajomości, więc im wolno wszystko.
Robert – wysoki siedemnastolatek, zobaczył drobną postać, siedzącą samotnie na jednej z ławek. Światło latarni oświetlało jej twarz. Była bardzo ładna, ale widać było na niej zagubienie i smutek. Chłopak skinął na kolegów i dał im znak, by byli cicho. Na jego twarzy rozgościł się szyderczy uśmiech...

***

Ola zasnęła wyczerpana swoim życiem. Nie spała jednak długo. Obudził ją zimny podmuch wiatru i dziwny hałas. Przetarła szybko oczy i otworzyła powieki. Pomyślała, że czas wracać do domu, bo przecież nie może nocować na ławce w parku.
Początkowo nie mogła utrzymać równowagi, ale już po chwili pewnie stała na nogach.
Usłyszała dziwne dźwięki. Zaczęła się nerwowo rozglądać dookoła. Zatrzymała wzrok na trzech postaciach, szybko zbliżających się do niej. Serce zaczęło bić jej mocniej. Miała wrażenie, że zaraz wyrwie się jej z piersi.
Starała się uciec. Nie wiedziała skąd wzięła siły by biec. Tak bardzo się bała. Modliła się do Boga. Do tego samego, w którego tak dawno przestała wierzyć.
Usłyszała za sobą krzyki. Nie miała odwagi odwrócić głowy, by spojrzeć jak mała jest odległość między nią, a tamtymi.
Nagle, poczuła twardą ziemię. Małe ostre kamyczki raniły jej delikatną, pełną blizn skórę. Próbowała się podnieść, ale przeszywający jej kostkę ból na to nie pozwalałam.
Trzy cienie wyrosły jakby spod ziemi. Usłyszała szyderczy śmiech tuż nad swoją głową...

***

Michał rzucił niedopalonego papierosa na piaszczystą alejkę. Paweł przestał celować kamieniem w lampę latarni. Trójka przyjaciół przypatrywała się uważnie młodej dziewczynie o ciemnych włosach. Wszyscy pomyśleli o tym samym. Jakby na znak ruszyli szybko do przodu. W ich oczach można było dostrzec błysk szaleństwa, wywołany zbyt dużą ilością alkoholu.
Robert przeklął w myślach budzącą się dziewczynę. O wiele łatwiej by było, gdyby wciąż spała. Przyspieszył kroku, a jego towarzysze zrobili to samo. Przez chwilę jego wzrok spotkał się ze spojrzeniem dziewczyny. Biło od niej wciąż rosnące przerażenie.
Rzuciła się do ucieczki. Szybki marsz chłopaka zamienił się w szaleńczy bieg. Szło mu o wiele lepiej, niż kolegom, którzy odurzeni alkoholem ledwo trzymali się na nogach. Sam chciał się poddać już, ale...
Z radością patrzył jak potyka się i upada. Wiedział, że teraz zrobi z nią wszystko, czego chce. Czuł satysfakcję, widząc, jak ta drobna dziewczyna próbuje się podnieść. Zaczął się szaleńczo śmiech, podchodząc do niej pewnym i stanowczym krokiem. Pogardzał nią, gdy tak patrzył na nią z góry.
Po chwili pozostała dwójka, oddychając ciężko ze zmęczenia, stanęła nad bezbronną dziewczyną.

***

Poczuła mocny uchwyt na swoich nadgarstkach. Palce zacieniały się niemiłosiernie, tworząc czerwone pręgi na jasnej skórze. Po raz pierwszy krzyknęła. Raz, drugi, trzeci. Wołaniom o pomoc nie było końca. Na twarzy najwyższego z trzech napastników widziała wciąż rosnącą złość. Nie wytrzymał. Zamachnął się i Ola poczuła ból. Policzek bardzo ją piekł, mimo to, nie przestawała krzyczeć. Miała nadzieję, że ktoś ją usłyszy i uratuje. Poczuła kolejne uderzenie, tym razem cios był skierowany w brzuch. Chciała chwycić się za niego dłońmi, by jakoś ukoić ból, ale pozostała dwójka nie puszczała jej.
Obojętnym wzrokiem patrzyła jak najwyższy wskazuje ruchem głowy jakieś miejsce. Raz wydawało jej się, że była śmiertelnie przerażona, innym razem, że nie czuła już nic. Nie mogła jednak pozwolić, aby jej to zrobili. Nie tak to sobie wyobrażała. Chciała spędzić swój pierwszy raz z kimś, kogo będzie kochać, a ten ktoś musiał kochać ją. W swoich snach widziała tę scenę wiele razy. Było tak romantycznie i idealnie. Teraz zamiast przytulnego pokoiku, miała zimny park. Zamiast płomieni świec, miała oślepiające światło latarni. Zamiast słodkiego zapachu kadzidełek, czuła przyprawiający o mdłości odór alkoholu i papierosów. Zamiast prawdziwej miłości, miała trzy osoby, które deptały jej marzenia.
Rzucili ją na wilgotną trawę. W uszach ciągle rozbrzmiewał okropny, wdziewający się do jej umysłu śmiech. Poczuła gorzki smak piwa na swoich ustach. Próbowała się opierać, ale chłopak był byt silny. Nie odrywał swoich warg od jej. Myślała, że zaraz zwymiotuje. Nienawidziła zapachu alkoholu. Rzucała się, wierząc, że to może jej pomóc, lecz to tylko zaszkodziło. Chłopak ze złością posyłał jej ciosy. Ola czuła ból w każdej części ciała. Nie miała już sił dalej się opierać. Wypłakała już wszystkie łzy. Bezsilnie patrzyła jak chłopak zrywa z niej czarną bluzkę i jak niecierpliwie zdejmuje jej dżinsowe dzwony, na które ciężko pracowała. Wciąż cicho modliła się do Boga. Przepraszała Go, że w Niego zwątpiła.
Poczuła ogromny ból. Gdy chłopak brutalnie wdzierał się do jej wnętrza, ona wydała przerywający ciężką ciszę krzyk. Przez jej głowę przeszła myśl, że to już koniec wszystkiego. To, co jeszcze jej pozostało, właśnie odbierano jej siłą...

***

Ogarnął dziewczynę brązowawym spojrzeniem. Chciał ją tu i teraz. Zastanawiał się, dlaczego wcześniej o tym nie pomyślał. W ten sposób mógł mieć nie tylko swoją dziewczynę, ale też wszystkie inne.
Ciągłe wrzaski doprowadzały go do szału. Uderzył ją w twarz. Miał nadzieję, że się uspokoi, jednak ona wciąż krzyczała. Tym razem uderzył ją mocno w brzuch. Nareszcie zapadła cisza. Wskazał kolegom miejsce, gdzie mieli ją zanieść. Nie mógł się już doczekać, gdy zedrze z niej ubranie i ulży sobie. To by było dla niego wspaniałe zakończenie dnia. Najpierw udana impreza, a teraz możliwość pokazania, że jest się lepszym.
Gdy tylko znalazła się na trawie, położył się na niej. Wygiął jej ręce do tyłu. Jego koledzy przyglądali się tym poczynaniom, nie mogąc się powstrzymać od śmiechu. Niecierpliwie czekali na swoją kolej.
Robert pocałował dziewczynę. Pachniała tak słodko. Gdyby jeszcze leżała spokojnie. Wpadł w furię. Podniósł się i zaczął kopać dziewczynę. Nogi, ręce, brzuch, głowa. Wszędzie dotarł. Przestał dopiero wtedy, kiedy przestała się ruszać. Klatka piersiowa unosiła się delikatnie i prawie niezauważalnie znów opadała. Niezgrabnymi ruchami zerwał z niej bluzkę i zdjął spodnie. Pozbył się zbędnej bielizny z ciała dziewczyny. Zaczął się mocować z paskiem przy swoich spodniach. Chciał już, teraz, nie mógł czekać dłużej.
Gdy agresywnie napierał na bezwładne ciało dziewczyny, poczuł dumę. Pomyślał, że to początek jego nowego życia. Teraz mógł mieć wszystko czego zapragnie...

***

Ola leżała skulona w krzakach. Całe ciało drżało z zimna i bólu. Z obawą spojrzała na swoje ręce. Całe w siniakach, krwi i błocie. Tak bardzo bolał ją brzuch. Nie mogła się ruszać. Uniosła wzrok do góry. Jakby przez mgłę widziała uśmiechniętą postać. Nie wiedziała o czym myślał. Nie obchodziło jej to. Czuła, że to jej wina. Gdyby nie wybiegła z domu, gdyby nie usnęła na tej ławce, nic takiego by się nie zdarzyło.
Zaczął padać deszcz. Spadające krople powodowały ból.
Gdy traciła przytomność, po jej policzkach spływały łzy...

***

Czuł się wspaniale. Energia rozpierała jego i jego kolegów. Dopiero teraz poczuł, że jest mężczyzną. Tak będzie mógł zaspakajać swoje pragnienia. Jego dziewczyna nie była w stanie sprostać jego ambicjom i wymaganiom.
Z pogardą w oczach spojrzał na skręcającą się z bólu dziewczynę. Uśmiechnął się z satysfakcją. Była dla niego mniej niż nikim. Chętnie zgwałciłby ją jeszcze raz i jeszcze raz, ale zaczynało świtać i musiał wracać do domu.
Nałożył na głowę kaptur, aby nie zmoknąć. Rzucił jeszcze jedno krótkie spojrzenie na drobną postać i odszedł nie odwracając się już.
Uśmiechając się sam do siebie kierował się do domu...

czekam na wszelkie uwagi. osobiście twierdzę, że tekst nawet mi wyszedł. ale teraz napisałabym go inaczej. bo i ja się zmieniłam i mój styl też. mimo wszystko daję to tu.

Kasey

W dobrym miejscu to zamieściłaś Smile

Tekst jest szokujący, ale prawdziwy. Jak już mówiłam przy okazji rozmów o książkach, nie lubię przygnębiających tekstów. Tym bardziej, że moja wyobraźnia pracyje na bardzo wysokich obrotach przy czytaniu czegokolwiek.

Niemniej jednak tekst jest bardzo dobry stylistycznie. Nie dopatrzyłam się też błędów. Tak więc muszę Ci pogratulować talentu Smile

I mam nadzieję, że następne Twoje teksty będą lżejsze Wink

Viga

Gartulacje. Tekst jest naprawdę przerażający. Ale cóż... życie właśnie takim jest. W opowiadaniu na plus jest to, że ukazujesz prawdziwe odczucia bohaterów, sceny i zdarzenia, które co prawda są szokujące, jednak rzeczywiste. To sprawia, ze opowiadnaie jest bardziej wiarygodne i przyjemniej się je czyta.
Błędów nie dopatrzyłam się aż tak wielu, aby sie ich czepiać.
Talent napewno masz.
Chociaż... nieco zraziło mnie to, że ten chłopak jakby szukał swojej drogi w życiu, a popełniał błędy. Smutne, lecz prawdziwe.
Życzę dalszej weny i z całą pewnością mniej tekstów na ciężkim podłożu, ze tak powiem.

mandragora · Gość

Co prawda, tematyka jest ciężka i przygnębiająca, ale sposób, w jaki to napisałaś - wręcz przeciwnie, przyjemnie się to czyta, i nie trzeba głębiej zastanawiać się nad treścią... Co innego z tematem i fabułą, że tak powiem.

Katie

Szalenie smutne i szalenie przygnębiające. Jednak moim zdaniem odrobinę przejaskrawione. Chodzi mi o to, że dziewczynami zgwałconymi nie sa jedynie córki pijaków, ofiary tzw. przemocy domowej. To może być każda. Oczywiście sposób postrzegania sytuacji z różnych punktów widzenia wykonany bardzo ładnie, ale to zbyteczne, trochę melodramatyczne podkreślenie nieszczęścia dziewczyny odrobinę razi. No cóż, ogółem jest pod wrażeniem napisanego tekstu, jest urzekający, a przy tym tragiczny. Gratuluję dobrej realizacji pomysłu.

Z pozdrowieniami
Katie

Yvonne · Wysłany: Nie 0:54, 05 Mar 2006 Temat postu:

Trudny, przygnębiający, przytłaczający tekst. Ale w żadnym wypadku nie można powiedzieć, że zdły. Doskonale oddane emocje bohaterki, umiałam się wczuć w jej rolę, choć nie powiem żeby to było przyjemne...

Nie ma dużo treści, nie musimy skupiać się na akcji, po prostu się wczuwamy.

verte · Wysłany: Nie 8:39, 05 Mar 2006 Temat postu:

chodziło mi bardziej o to, że problemy chodzą nie parami, ale hordami.
bo tak czasem jest.
biednemu wiatr w oczy. czyż nie?

szlachcianka · Wysłany: Czw 19:35, 09 Mar 2006 Temat postu:

Nie wiem co powiedzieć, jak zwykle...
Tekst faktycznie szokujący. A jednak podobało mi się to, że opisywałaś tę - tragiczną - sytuację z dwóch całkiem różnych punktów widzenia.
Tekst naprawdę bardzo dobry, pozdrawiam.

severynka ;) · Wysłany: Pią 18:39, 10 Mar 2006 Temat postu:

ha, a ja, zgłodniała błędów i powtórzeń wydobyłam jedno, małe co prawda, ale... jest jedno powtórzenie, tzn. mnie uderzyło w oczy, nie wiem jak resztę...
ale sprawa stylu, pomysłu - na 5 Smile

takie 'przeskakiwanie' z jednej postaci na drugą nadało historii dynamiki.
przyjemnie mi się czytało... krótko, ale przyejmnie, hehe ;>
no to proszę kolejne opowiadanie... chciałabym przeczytać coś 'nowszego', coś z Twoim nowym stylem.
pozdrawiam.

Sklejone. Następnym razem radzę używać opcji "zmień".
Kasey

zapomniałabym... tekst nie jest aż tak szokujący... przynajmniej dla mnie Wink

Marik

Ładny styl. Mimo, że moja wyobraźnia pracuje przy czytaniu czegokolwiek w zdwojonym tępie, to jakoś nie było aż takie szokujące.

Wink

Tusiaaa

Opowiadanie jest OK. Jeżeli nawet jest tutaj coś do krytykowania, to jest to nieważne. Razz

Podobnie jak Marik szoku nie przeżyłam. To chyba wszystko przez tych moich znajomych, co mają gorsze problemy z głową ode mnie, juz do wszystkiego jest człowiek przyzwyczajony. Ehhh... Zabierzcie mnie stąd! Razz

Deirdre

Prawdziwe, niestety, ale czytałam bardziej wstrząsające teksty.
A co do błędów, to jakoś nie zauważyłam. Smile

Ygg

Nahasz Karooa

A ja się wyłamię.
Dla mnie opowiadanie jest przesadzone, pełne niepotrzebnego patosu. Chciałaś opisać brutalne realia współczsnego świata i bez ceregieli wpakowałaś w kilka akapitów (które zresztą istnieją tu tylko hipotetycznie) patologię, samookaleczanie, gwałt, psychikę wpółczesnych nastolatków, doprawiane imprezy i zniszczone marzenia. Zrobił się z tego taki sadomasochistczny misz-masz, że gdybyś dodała tu jeszcze pedofilię, płakałabym ze śmiechu.
Właściwie cały ten tekst można opisać w kilku słowach. Problemy. Spacer nocną porą. Powrót z imprezy. Krzaki.
Rutyna, którą możemy czytać niemal co dzień w Kobrze mniej lub bardziej odbiegającą od tej wersji, z doczepionymi skrzydłami patetyzmu.