Listy (całość)

riel · Wysłany: Pią 17:57, 16 Mar 2007 Temat postu: Listy (całość)

Pisane na konkurs, zamieszczam dopiero dziś, bo dziś nadeszły wyniki.
Lubię pisać w takich klimatach ^^
(Wygląda jak wygląda, bo tu nie da się ustawić tekstu od lewej tudzież wycentrować. Wybaczcie te niedogodności.)

Warszawa, 27.IX.07

Robercie!
Powiedzieli mi właśnie, że umarłeś już dwa tygodnie temu. Że powinnam to zauważyć i zacząć normalne życie. O czym oni mówią? Dlaczego patrzą na mnie z taką litością, a jednocześnie lękiem? Dlaczego nie mówią mi wszystkiego? Dlaczego szepczą, mówią ściszonym głosem? Oni się mnie boją, wyczuwam to. Proszę, powiedz im, że nie ma czego. Przekonaj ich. Może Tobie się uda.
Powiedzieli mi właśnie, że umarłeś już dwa tygodnie temu. Bzdura. Przecież widzę Cię, siedzącego w swoim ulubionym fotelu przed kominkiem. Wyczuwam zapach Twoich ulubionych perfum. Słyszę Twój radosny głos. Teraz siedzisz przede mną i patrzysz, jak piszę ten list. Pamiętasz naszą pierwszą korespondencję? Twoje listy pisane były szarym atramentem na niebieskawym, gładkim papierze. Pachniały Twoim dotykiem, Twoim ciepłym głosem. Ciekawe, gdzie schowałam te wiadomości... Nie wyrzucę ich, nie obawiaj się.
Właśnie położyłeś się spać. Dobranoc, miły. Lubię patrzeć, jak śpisz.
Dzieje się coś dziwnego, wiesz? Nie potrafię nazwać uczuć, które mnie ogarniają. Nie wiem, co jest ich przyczyną. Odnoszę jedynie wrażenie, że niedługo wydarzy się coś ważnego. Nie śmiej się ze mnie. Na pewno Ty też czasem czujesz, że zbliżają się zmiany. To dziwne, prawda? Uczucie lęku przed nieznanym, a zarazem ciekawość. I ta bezsilność. Coś się wydarzy, wiesz?
Twoja,
Karolina.

Warszawa, 14.X.07

Robercie!
Nie widziałam Cię od miesiąca. Oni powiedzieli, że już nie wrócisz. Kłamią, prawda? Gdzie się podziewasz? Fotel przed kominkiem stoi pusty, nikt nie odważył się zająć Twojego stałego miejsca. Trochę tu pusto bez ciebie. Mam nadzieję, że już niedługo to się zmieni. Wrócisz do domu, staniesz w drzwiach i powitasz mnie ze zwykłą dla Ciebie wylewnością. W końcu tak dawno się nie widzieliśmy.
Dzisiaj z nudów zajrzałam na strych. Znalazłam nasze stare listy, schowane w drewnianej skrzyni od Twojej matki. Wciąż pachną tak samo. Jak wrócisz, zapalę ogień w kominku, otworzę wino (kupiłam je specjalnie dla Ciebie!) i powspominamy trochę. A potem pokażesz im wszystkim, że się mylili. Że nie umarłeś, że po prostu musiałeś wyjechać na miesiąc... To dopiero miesiąc? Ja czuję się, jakby minęły całe lata. Mam Ci tyle do powiedzenia...
Niepokoi mnie jedna rzecz – nadal czuję ten niesprecyzowany strach. To się robi coraz bardziej męczące. Coraz mniej sypiam, robię się rozkojarzona. Nigdy jeszcze się tak nie zachowywałam. A zmiany nadal nie nadchodzą. Niech to, co ma się stać, w końcu przyjdzie. Nie chcę już dłużej bać się czegoś, co ma przyjść. Skoro to nieuniknione, to czemu mam się tyle męczyć? A może Ty wiesz, co to za uczucie?
Twoja, jak zawsze,
Karolina.

Warszawa, 23.XI.07

Robercie!
Dlaczego nie wracasz? Co cię zatrzymało? Twój fotel wciąż stoi pusty, a ja zaczynam się bać. A może oni mieli rację? Nie, przecież Ty wrócisz. Założę się, że jutro usłyszę dzwonek do drzwi i zobaczę Cię u progu. Wrócisz, prawda?
Karolina.

Warszawa, 1.XII.07
Robercie!
Nie spałam od przedwczoraj. Dziś cały dzień spędziłam, wyglądając przez okno. Wzrokiem szukałam Twojej zielonej kurtki. Dlaczego nie wracasz?
Karolina.

Warszawa, 03.II.07
Robercie!
Umarłeś cztery miesiące temu. To mój ostatni list do Ciebie. Mieli rację, w końcu to zrozumiałam.
Rozmawiałam z kilkoma mądrymi ludźmi. Wiem już, że nie wrócisz. Przestałam czekać pod drzwiami, rzadziej podchodzę do okna. Nawet śpię już częściej. Póki co wprowadziła się do mnie siostra, dzięki niej ten dom zaczyna powoli ożywać. Święta spędziłam z rodziną. Przyznam, że było mi strasznie brak Twojej obecności. Ale teraz zaczynam dochodzić do siebie. Już nawet zrozumiałam, co się z Tobą stało. I że nie mogę do końca życia Ciebie opłakiwać. Nie chciał byś tego, prawda?
Nie zrozum mnie źle, nie chodzi mi o to, że już cię nie kocham. Bzdura. Nie można ot tak, po prostu przestać kogoś kochać. Nie obawiaj się, nie będę nawet próbować wyrzucić Twojego obrazu z pamięci. Po prostu zamierzam wrócić do normalnego życia – znaleźć pracę, dokształcać się, przeprowadzić remont w domu. Będę szczęśliwsza. Spędziłam już wiele godzin, pogrążając się w smutku, aż w końcu zrozumiałam, że to mi Ciebie nie przywróci. I że skoro nic już nie zmienię, to spróbuję żyć normalnie.
Powiedzieli mi właśnie, żebym się nie przejmowała, bo i tak kiedyś się spotkamy. Coś mi mówi, że tym razem powinnam im zaufać.
Do zobaczenia,
Karolina.

Gryfica · Wysłany: Pią 19:33, 16 Mar 2007 Temat postu:

Według mnie ten tekst jest bardzo pomysłowy. Podoba mi się nie tylko to, że jest pisany w postaci listów, ale też treść. Kobieta, której mąż, bądź ktoś inny bliski, odszedł, a ona nie potrafi się z tym pogodzić...
Ale tak szczerze... Chyba nikt by nie potrafił z dnia na dzień zapomnieć o kimś. Napisałaś, że stworzyłaś to na konkurs, więc z całego serca życzę Ci pierwszego miejsca Razz

.

P.S. Błędów chyba nie ma, ale nawet jakby były, to ja i tak bym ich nie szukała :] . Ja jestem z tych ludzi, którzy potrzebują, żeby w słowie pierwsza i ostatnia litera były na swoim miejscu a reszta może być pomieszana ^^ .

Viga · Wysłany: Pią 19:42, 16 Mar 2007 Temat postu:

Nie podobają mi się powtórzenia. Wydają mi się niezamierzone i cholernie niszczące jakość tego tworu - czymkolwiek on jest.
Podoba mi się natomiast napomknięcie o tych wielkich zmianach, jakie mają nadejść. Zaiste, ciekawe. Wyczuwać coś, co się wydarzy. Wiedzieć podświadomie, a jednak wciąż trwać w kłamstwach swego serca. Piękne.

Poza tym, nie wiem czy to już wiesz, ja kocham romanse. I kocham wszelkie do nich nawiązania. Kocham wczuwać się w ludzką psychikę i najważniejszym wydaje mi się odzwierciedlenie reakcji bohaterów w taki sposób, aby czytelnik mógł się znaleźć na ich miejscu. Nie będę ukrywać, że się wzruszyłam. Tobie udało się przyprawić mnie o mocniejsze uderzenie serducha. Gratuluję i dziękuję zarazem.

Ps. Można wiedzieć jakiż to był konkurs i które miejsce zdobyłaś? Może to wymarzone? xD

riel · Wysłany: Pią 20:22, 16 Mar 2007 Temat postu:

Matko, dzięki ^^
Konkurs miał jakże słodki i melodramatyczny temat: 'Miłość silniejsza niż śmierć'. Kto to wymyślał? Nevermind. Mam drugie miejsce ^^ (Dali mi boski album o malarstwie europejskim, hell yes!)
Pod kątem powtórzeń przejrzę. W sumie pamiętam, że niektóre robiłam zamierzone, ale możliwe, że coś się wymknęło spod mojej kontroli. I cieszę sie, że się podobało ^^

Werka · Wysłany: Czw 13:20, 22 Mar 2007 Temat postu:

No cóż. Przeczytałam zaraz po opublikowaniu, zabierałam się już ze dwa razy do skomentowania, ale zawsze coś przeszkodziło, więc teraz szybko nadrabiam ;)

Tak naprawdę nie wiem co mam myśleć o tych listach. Nie ma w nich nic odkrywczego, zaskakującego. Momentami trąci wręcz o banał.. Historia miłości, on nie żyje, ona nie może się z tym pogodzić, następuję to dopiero po dłuższym czasie.
To:

szlachcianka · Wysłany: Pią 19:56, 23 Mar 2007 Temat postu:

Interesujący pomysł. Sama forma i powolne zdobywanie przekonania o tym, co nieuchronne (błagam o wybaczenie tego typu sformułowań, uległam trwałemu skażeniu podczas pisania wypracowania o śmierci), a w końcu zrozumienie, pogodzenie się z odejściem kogoś najbliższego... . To takie normalne, prawdziwe, ludzkie. Temat trudno zrealizować tak, aby zupełnie uniknąć schematów - moim zdaniem wyszło całkiem ciekawie.

Jenny

Jedyne, co mnie bardzo kuło w oczy, to imię 'Karolina'. Nie znoszę imienia 'Karolina' (przepraszam wszystkie Karoliny czytające to). Poza tym, liściki ładne i muszę przyznać, że zakończenie mnie zdziwiło. Byłam pewna, że ostatni list będzie brzmiał : Robercie, jeśli wrócisz do domu, musisz iść po klucze do mojej matki. Namówili mnie na wakacje, rodzina i przyjaciele... Jestem w takim dużym domu, który trochę mnie przytłacza, bo nie ma tu okien. No i trudno się po nim poruszać, bo nie ma też klamek. Założyli mi tak śmieszny kaftanik, wiesz? Powiedzieli, że dlatego, iż noce bywają tu chłodne. Przynajmniej wprowadziłaś element zaskoczenia Smile