Niebieska błyskawica

Giwi

Pisane niedawno, bez bety, z błędami. Mój debiut na tym forum.

Zadzieram głowę wysoko do góry, patrząc na leniwie sunące białe, puszyste obłoki. Oh, przecież wiem, że dokładnie wskazujesz mi palcem tor jego lotu. Widzę, do cholery, tą ciemnoniebieską pelerynę, powiewającą wraz z nim.
-Jaki on jest wspaniały, prawda?! – piszczy z radości, a ja tylko cichutko wzdycham z dezaprobatą. Ktoś z tłumu ludzi, którzy również patrzą się na jego lot, skanduje imię bohatera, jakaś dziewczynka klaszcze, śmiejąc się radośnie.
A naprawdę nic was nie obchodzi, dokąd leci i kim jest. Dla was jest bohaterem, jedynym w swoim rodzaju, który poświęca życie by ratować was – niegodnych stanąć z nim twarzą w twarz.
- Wiesz – zaczynasz, patrząc się już na mnie. Teraz znowu dostrzegasz otaczający cię świat, bo zniknął, chowając się za olbrzymimi drapaczami chmur – pamiętasz Claudię, prawda? Ponoć widziała GO, jak leciał obok jej domu! Wyobrażasz to sobie!? Bohater narodowy, bożyszcze dwóch trzecich Amerykańskich nastolatek! Obok jej domu!
Oczywiście, że mogę to sobie wyobrazić, ba!, nawet widzę to! Uśmiecham się gorzko, rozważając, co byłoby odpowiedniejsze – przytaknięcie głową, zapewniając, że wierzę w jej słowa, czy prychnięcie śmiechem. Ostatecznie wybieram to drugie, gdyż przez własną głupotę straciłam kontakt z wieloma ludźmi. Bardzo wieloma.
- Naprawdę? – wiarygodnie udaje zdumienie, zaciągając ją do najbliższej kawiarni. Najpierw patrzy na mnie dziwnie – jakbym była jakąś wariatką, ale ostatecznie nic nie mówi, tylko zamawia słodkim głosikiem tą swoją kawę, zaznaczając, że „mają być dwie łyżeczki cukru. Dokładnie odmierzone”. Wychodzimy; ona postukując swoimi nowymi szpilkami, ja stukając swoimi już-nie-nowymi butami.
Nie jest dobrze – myślę, słuchając jej wywodu o tym, jakie piękne ostatnio Claudia kupiła sobie spodnie. Po kolei wylicza mi sklepy, w których widziała takie same, droższe w dodatku. Żałuję, że nie mam takiego bohatera na każde zawołanie.
Rozstajemy się niedaleko jej domu; obowiązkowo pocałunkiem w policzek i słodkim „Do zobaczenia!”. Wyrzucam pusty kubek, skręcam w prawo i z czystych nudów zaczynam spoglądać na mijających mnie ludzi.
Jedyną rzeczą, jaką teraz chcę zrobić, jest powrót do domu.
Mijam kiosk, w którym zawsze kupuję poranną gazetę i z ciekawością spoglądam na okładki brukowców. Muskularna sylwetka, ciemnoniebieski płaszcz i ten kostium, który w niczym nie przypomina stroju Supermena. Nagłówki krzyczą, że „Super Bohater Niebieska Błyskawica znowu uratował ludzi” a ja parskam śmiechem, otwierając drzwi. Na klatce schodowej zionie pustką i ciszą; no, może nie taką dokładną, nie licząc hałasu z ulicy, ale i tak myślę, że mam szczęście. Claudia przeprowadzała się już trzy razy – przypomina mi się gruchający głos mojej „przyjaciółki”, Emily – ponoć nie mogła znieść ciągłego hałasu.
A on jak gdyby nigdy nic wita mnie w korytarzu mieszkania, gdy zamykam za sobą drzwi. Uśmiecha się czarująco, poprawiając niebieski krawat.
- Jak tam w pracy, „Niebieska Błyskawico”? – uśmiecham się zadziornie, rzucając torebkę na kanapę. Słyszę jego stłumione przekleństwo, co sprawia mi wielką satysfakcję. - Nie cierpię tych gazet – mruczy pod nosem, zapinając białą koszulę.
- Ale przyznaj – siadam na fotelu – że pasuje. I to bardzo. Masz szczęście, że nie nosisz majtek na rajstopy, nazwaliby cię wtedy „Rajstopek” lub „Gatek”!
Nie zauważyłam, kiedy znalazł się przy mnie. Po prostu jest, nagle, w ciągu jednej sekundy. Uśmiecha się szeroko, składa na moich wargach delikatny pocałunek i spogląda mi prosto w oczy.
- A ty jak byś mnie nazwała? – pyta niespodziewanie.
- Myślę, że za-bardzo-hojny-superbohater. Albo coś w tym stylu.
Uśmiechasz się jeszcze szerzej; widzę w twoich oczach dziwny błysk. Serce podjeżdża mi do gardła, przez moment nie mogę nic mówić.
- Wiesz, że cię kocham, prawda? – mówisz cicho, przykładając swoje czoło do mojego tak, że stykamy się nosami.
- Pewnie, że wiem. W końcu jestem twoją żoną, prawda?
Ale przed ślubem nie wiedziałam, że poślubiłam super bohatera.
Jeszcze nie wiedziałam.

riel

Giwi

Przepraszam, że bez bety, ale żadna osób, które dobrze betują nie miała nawet chwili wolnego czasu.
Nie, Riel, nie zraziłaś mnie do pisania - tylko wzmocniłaś (: (borze, jakie błędy, jakie błędy!)