Nieobecna.

.propagandowa

Pomysł wziął się z Focusa i mojego zamiłowania do wszelakich dziwactw. Nigdy niczego podobnego nie pisałam, ale to prosty tekst, bez specjalnych zawijasów. Miałam ochotę na jednoczęściowe opowiadanie, mam nadzieję, że się spodoba. Wink

Nieobecna.

Julie znów zniknęła, a Jerrie ze zgrozą odkryła, że wcale ją to nie martwi. W poprzednim miesiącu powtórzyło się to pięć razy, w tym - dwa. Przywykłam, pomyślała i włączyła telewizor. Wpatrując się w czołówkę kolejnego odcinka taniej telenoweli, doznała olśnienia. Zasłona opadła, tama pękła i opanowało ją błogie poczucie wolności. Nie wyłączyła serialu, przeciwnie, z satysfakcją zaczęła śledzić losy schematycznych bohaterów. Jerrie kochała telenowele i traktowała je jako najczystszą, najlepszą formę rozrywki, której nie mogła oddawać się na codzień, gdyż w obecności Julie był to owoc zakazany.
Jerrie coś tknęło. Często, kiedy Julie znikała, to coś nachodziło ją i sprawiało, że traciła nad sobą kontrolę. Ze złowieszczym uśmiechem przemknęła się do kuchni. Otworzyła jedną z szafek wiszących na ścianie i wyciągnęła szklankę, ostrożnie, rozglądając się na boki. Julie zawsze mogła wrócić.
Po minucie intensywnego wpatrywania się w drzwi, stwierdziła, że jednak nie nastąpi to w najbliższym czasie, przekrzywiła głowę i zerkając z ukosa, cisnęła szklanką o ziemię. Szkło rozprysnęło się po podłodze, a Jerrie zachichotała niczym psotna dziewczynka. Szybkim ruchem sięgnęła po cukiernicę, leżącą na stole i nagle przytuliła ją do siebie. Następnie z cichym “ups” rozłożyła ramiona, zaśmiewając się z brzęku tłuczonej porcelany.
Przeskoczyła nad odłamkami rozbitych naczyń i zamarła. A co jeśli...?
Pognała do łazienki i stanęła przed lustrem. Badawczo spoglądała na swoje oczy, ale po chwili puknęła się w głowę. Ona do niej nie przyjdzie, przecież rozmawia tylko z Julie. Mimo to, jeszcze raz zerknęła w lustro.
Jerrie kochała oczy Julie. Były takie duże i zielone, w odcieniu letniej trawy. W dodatku błyszczały i wyglądały na bystre. Jerrie denerwowała się tylko wtedy, gdy te same, piękne oczy przybierały kolor szafirowy. To oznaczało jej wizytę.
Jenny przyjaźniła się z Julie niemal od urodzenia. Podobno “poznały” się, mając zaledwie kilka miesięcy. Rozmawiały dużo i często, śmiejąc się przy tym do rozpuku. Wtedy Jerrie zostawała sama, zignorowana i obrażona. Myślała wówczas, jak wspaniale żyłoby się jej bez ciągłych odwiedzin Jenny i dlatego codziennie przyglądała się oczom Julie, w nadziei, że tym razem pozostaną znajomo zielone. Niestety, Jenny uczestniczyła w każdym śniadaniu, często i obiedzie. Wspólne posiłki nadwyrężały nerwy Jerrie, ale skrzętnie to ukrywała. Chociaż trzymała pod łóżkiem mały nóż, którego zamierzała kiedyś użyć, jeżeli Jenny naprawdę ją zdenerwuje. Póki co, znosiła ją tylko ze względu na Julie.
Spokojnie wyszła z łazienki i rozejrzała się po mieszkaniu. Wróciła do kuchni, wyjęła z lodówki mleko i napiła się go prosto z kartonu. Zbliżała się pora obiadu i Jerrie uznała, że powinna coś zjeść. Normalnie pewnie byłby to pełnowartościowy posiłek, przygotowany z uwagą, by nie zawierał zbędnych kalorii. Julie dbała o linię, dwa razy w tygodniu chodziła na basen i siłownię oraz odżywiała się niezwykle racjonalnie i zdrowo.
Jerrie wykorzystała sytuację i z pulsującą w żyłach krnąbrna rewolucją, zadzwoniła po pizzę. Zjadła całą - dużą, hawajską - i wypiła do tego puszkę coli. Pisnęła z radości, wyrzucając puste pudełko do kosza.
Zegar oznajmił piętnastą – czytanie. O tej godzinie zazwyczaj na stoliku lądował stosik nowych gazet, Julie zasiadała z kubkiem bezkofeinowej kawy w fotelu i przez równą godzinę oddawała się lekturze. Lubiła przy tym słuchać muzyki poważnej, zwłaszcza Bacha. W tym czasie Jerrie ucinała sobie drzemkę i śniła o niestworzonych rzeczach, nieświadoma rosnących cen ropy naftowej.
Tym razem zamiast dzienników, stolik przywitał typowo damskie czasopisma, flakonik perfum i lakier do paznokci. Jerrie leniwie wciągnęła w nozdrza kwiatowy zapach, spryskała się nim z wyrazem błogiego zadowolenia na twarzy i zatopiła głodne oczy w radach, jak pozbyć się cellulitu, jednocześnie jakby od niechcenia malując szponiaste paznokcie bordowym kolorem.
Niedługo później wygrzebała z pokaźnej kolekcji thrillerów Julie chyba jedyną komedię romantyczną i obejrzała ją, pochlipując w bardziej lub mniej ckliwych momentach.
O osiemnastej wpadła na pewien pomysł. Nieco nieśmiało sięgnęła do kredensu i bojaźliwie przejrzała jego zawartość, by już po chwili swobodnie otwierać butelkę wytrawnego wina. Popijała kieliszek za kieliszkiem, dopóki nie zobaczyła dna przez cienką szyjkę z ciemnego szkła.
I wtedy przyszło jej do głowy, żeby ubrać się i wyjść do klubu, porozmawiać z kimś miłym, zjeść kolację, przy pozytywnych wibracjach być może także śniadanie.
Wyciągnęła z szafy najładniejszą sukienkę Julie i bogobojnie włożyła na siebie, obiecując, że wypierze ją, nim ktokolwiek się o tym dowie. Uczesała włosy, pomalowała usta czerwoną szminką i ruszyła do drzwi.
Kiedy złapała za klamkę, niespodziewanie wróciła Julie.

szlachcianka

.propagandowa

Jenny · Wysłany: Sob 21:05, 01 Mar 2008 Temat postu:

To jest jedna osoba?
Teraz zaczyna mi świtać w głowie.
Teksty o szaleństwie nigdy mi nie wychodziły, bo zamiast delikatnego surrealizmu wychodziły mi postacie rodem ze szpitala psychiatrycznego, a sytuacje były pogmatwane nie jak sen, ale bardziej jak jedna wielka plątanina głupot. Tak więc - skoro już wiem, że Jerrie, Julie i Jenny to jedna osoba - muszę Ci powiedzieć, że podoba mi się. (Zanim wiedziałam, że to jedna osoba, też mi się podobało, ale bałam się przyznać że absolutnie nie rozumiem fragmentu o oczach, który teraz jest dla mnie zupełnie jasny.) Szlachcianka napisała, że

.propagandowa · Wysłany: Sob 22:10, 01 Mar 2008 Temat postu:

Ale niedopowiedzenia są takie fajne. ^^

To jest też kwestia interpretacji - nie narzucam, bo pogmatwanie udostępnia wiele możliwości odbioru tego opowiadania.

Ja mam słabość do skrzywionych postaci. Kiedyś pisałam o seryjnej morderczyni, teraz ciągnę jakąś zdziwaczałą nastolatkę i czarownicę ze schizofrenią.
Tak sobię myślę, że J&J&J też mogłabym jakoś pociągnąć, ale nie jako tasiemiec. Może dla siebie, w trzech, czterech częściach.

Pozdrawiam. :*

riel · Wysłany: Pią 19:55, 14 Mar 2008 Temat postu: Re: Nieobecna.

.propagandowa · Wysłany: Pią 20:38, 14 Mar 2008 Temat postu:

Niby wiem, że krytyka uzasadniona nie boli, ale buduje, jednak widząc Twój nick przy swoim opowiadaniu zawsze coś mi w środku drga, co można pod zdenerwowanie podciągnąć. xD Nie ma to, jak dystans do swojej twórczości. ^^

Nienawidzę przypadków. Do tej pory widzę moją straaaaszną polonistkę z podstawówki, która przepytywała mnie z nich w czwartej klasie. Było śmiesznie, zwłaszcza, kiedy przypominam sobie, jak wyglądałam, mając dziesięć lat. xD
[Poprawione.]

riel · Wysłany: Pią 20:52, 14 Mar 2008 Temat postu:

.propagandowa · Wysłany: Pią 20:59, 14 Mar 2008 Temat postu:

Nie powiem, że jakoś lejesz mnie po tyłku, chociaż podejrzewam, że mogłabym się tego spodziewać, przedstawiając Ci niektóre swoje wytwory, ale masz dość surowe podejście i można na Ciebie liczyć, za co chwała Ci wielka. To nie jest jakiś tam strach, w sensie "O Boże, to TA straszna riel", ale budzisz pewien respekt. I dobrze, w końcu to forum literackie. Wink

Widać, nie istnieje coś takiego, jak czytelnicza empatia. xD

Omg, respekt, lol xD Wiele emocji już budziłam, ale respektu jeszcze chyba nigdy ^^
(Dobra, w tym miejscu ucinamy wycieczki osobiste i wracamy do pierwotnej tematyki.)

Machigau

Przyznam się, że gdy przeczytałam pierwszy raz to nie zrozumiałam za bardzo o co chodzi. Czyli to była jedna osoba tak?
Tekst dziwny - przyznam, ale ma w sobie coś takiego, co pozwala na chwilę czytelnikowi zapomnieć o tej codziennej normalności i dać porwać wodzą fantazji.
Musiałam się dobrze namęczyć, żeby zrozumieć o co chodzi i pewnie nadal nie rozumiem, ale pomijając mój ograniczony umysł, to podoba mi się. Nawet bardzo Smile

Pozdrawiam,
M.

.propagandowa

Ajjj. Skleroza.
Miałam to rozjaśnić. Ale boję się, że jak spróbuję, to w ogóle zrobię z tego opowiadania jakiś gniot, a tego bym nie chciała.

Mobilizacja, mobilizacja, mobilizacja!

I dziękuję pięknie za ocenę. Smile