Próbka talentu - 3 lata "przed" (całość)

szlachcianka

Powiedzmy, że tym razem inaczej. Humorystycznie w złożeniu, ale być może również dzięki niezamierzonym błędom. Tekścidło powstało jakieś trzy lata temu z nakazu Pani Polonistki Zastępczej Wink

i miało być formą przedstawienia się dowolnego przedmiotu.

***

Witam wszystkich. Jestem kaloszem i mam około 11 lat, nigdy dokładnie nie liczyłem (prawdopodobnie dlatego, że liczyć nie umiem, a o moim przypuszczalnym wieku dowiedziałem się przypadkiem). Jest to – jak na but – dość dużo, chociaż kolega klapek dobiega dwudziestki, i, bezczelny typ, żyje dalej i wciąż jest na chodzie.

My, kalosze, żywot mamy bardzo ciężki. Niedoceniane przez sławy hollywoodzkie, służymy, uciśnione, sponiewierane gumowce i gumofilce, od lat tylko do pracy, wyjątkowo zresztą brudnej i niewdzięcznej. Mało tego - znacznie częściej niż inne buty mieszają nas z błotem.

Mimo to, o dziwo, udało się nam zyskać pewną sławę literacką – wprawdzie poprzez role epizodyczne w bajkach, gdzie nieudolni wędkarze ustawicznie wyławiają nas z wody na przemian ze Złotymi Rybkami, ale jednak!

Pomimo, iż – jak już wspomniałem – jesteśmy grupą powszechnie nieszanowaną, ja osobiście nie mam zbytnich powodóów do narzekań. Moja włascicielka dba bowiem ogólnie o wszystko, gumowców nie wyłączając. O tak, żyje mi się wcale niezgorzej. Znacznie trudniejsza jest sytuacja innych znanych mi butów. Ot, na przykład – gdy mam sposobność, aby porozmawiać z zaprzyjaźnioną parą (adidasów; obydwa absolutnie niepowtarzalne, ponieważ każdy z nich został przydeptany zupełnie inaczej), zgroza mnie ogarnia i zaczynam tracić resztki wiary w ludzkość. Bo nie dość, że ustawicznie niszczą nas sami jej przedstawiciele, nie dość, że w jesieni życia BAWIĄ SIĘ nami bezczelne stworki, zwane też szczeniakami (które to właśnie boleśnie okaleczyły moją ukochaną połowicę, czyli drugi kalosz, pozbawiając ją części podeszwy) – to jeszcze drwi sobie bezkarnie z naszej – jak twierdzi – wątpliwej inteliigencji. Ooochhh... mam tego powyżej cholew!

Len

Jedno co mi przychodzi do głowy to:
- Eee?
Śmieszne to nie było... Krótkie w dodatku niezmiernie.

Zaczynam wytykać błędy.

szlachcianka

Nie. Wrzuciłam go wprost z komputera. Nie ma co - tekst jest po prostu tragiczny. Wiem. Chociaż "kolega klapek" było akurat zamierzone. I powodów. Pewnie, że tak... . Pomyłka. Poprawię zaraz. Mało to zmieni, ale zawsze.

Little_Vampire

Drogi Kaloszu,
Na wycieczce strasznie było mi Cię brak. Gdybyś był tam ze mną, Ty i Twa szlachetna druga połowa, pewnie nie przemókłbyś tam szybko i nie dał się górskim ulewom. Ciebie jednak zabrakło, zabrałam zwykłe buty, z których po godzinie wylewało się błoto. Tyle razy wzywałam niebiosa, by zesłały mi szlachetną parę obuwia!
Nie czuj się niedoceniany. Ostatnio bywasz w modzie ubrany w kolorowe kwiatki, a do tego jesteś równie praktyczny jak sprzed wieków.

Podoba mi się tekst. Oryginalny jak dla mnie Smile

W ogóle ja lubię monologi rzeczy martwych Wink

Błędów interpunkcyjnych nie wytykam, bo się na tym kompletnie nie znam (przyznaję bez bicia). Zdarza się wiele literówek, ale nie jest to jakoś specjalnie rażące. Błędów w zdaniach nie zauważyłam Smile

Viga

Oryginalne - tyle powiem Wink

Choć raziła mnie nieco interpunkcja i gdzieś trafiła się jakaś literówka. Niemniej uważam, że tekst niezły. Acz, jeśli miał być humorystyczny, to z powiem stanowczo, że nie był moim zdaniem. Tutaj bardziej pasuje mi słowo "żałosny". Monolog buta - pierwszy raz się spotykam, muszę przyznać. Uważam, że tego nie da się dopracować inaczej, chyba, że rozbudować wszystko o powiedzmy "przygody kalosza", ale to już zupełnie inna historia, bezsensowna i niewarta rozpoczęcia.

Pozdrawiam - Len

Bastet

Tak, oryginalnie.
Ale niezbyt zabawne. Jeżeli takie miało być.
Błędy już wypisała Len, więc nie będę ich powtarzać.